Het duurt niet lang meer of jouw Culishopping-gastheer draait al driekwarteeuw mee op deze wereldbol.

Het eerste kwart werd vooral doorgebracht op de schoolbanken in achtereenvolgens het lokale kleuter- en lager onderwijs, in het dichtstbijzijnde atheneum en tenslotte in de universiteitsaula.

Toen …

… de tijd en de geest rijp waren voor een deftige carrière, teken ik mijn eerste bediendencontract.

Puur toevallig (of is het lot me goedgezind?) beland ik in een kantoor van een internationaal vermaard voedingsbedrijf.

Op de deur kleeft een plaatje met daarop mijn naam en functie: René Binnemans, Product Manager.

Dat sacrale moment in mijn leven doet in mij een passie ontwaken voor ‘iets’ dat ik tot dan alleen als een levensnoodzaak heb ervaren: voeding.

‘Voeding’ is voortaan niet alleen meer iets dat achtereenvolgens geproduceerd, verpakt, gemerkt, gepromoot en opgegeten wordt.

Het wordt veel meer dan dat, althans in mijn beleving.

Voeding gaat immers ook over eetgewoonten, over natuur en cultuur.

Voeding drukt haar stempel op het sociale leven, vandaag misschien wel meer dan ooit tevoren.

Later …

… gaat de fire inside nog heviger branden toen ik na ongeveer 15 beroepsjaren bewust het toneel van internationale voedingsbedrijven ruil voor dat van meer kleinschalige  werkgevers.

Vooral het verkleinen van de imaginaire afstand tussen mijn bureelstoel en de plaats waar ‘mijn’ producten aan man of vrouw worden gebracht (de winkelvloer dus), opent de weg naar nieuwe inzichten en initiatieven.

In die periode gaan, haast ongemerkt, herinneringen uit mijn kindertijd de kop opsteken.

Beelden van het kleine jongetje dat graag voor moeder boodschappen gaat doen bij de kruidenier op de hoek, bij de bakker over de deur of bij de slager op die andere hoek van de straat.

De fascinatie die ik toen heb gevoeld voor al die mooi uitgestalde kruidenierswaren, bakkerij- en banketproducten en vleeswaren wordt weer levend.

De bakker, de kruidenier en de slager worden opnieuw mijn helden!

De nostalgie van de winkelschabben en meestal kleine etalages, moeten een kleine veertig jaar later wel ruim plaats maken voor gevoelens van respect.

Meer bepaald mijn respect voor de kleine ondernemers die investeren in de toekomst van hun eigen zaak.