Het eerste kwart werd vooral doorgebracht op de schoolbanken in achtereenvolgens het lokale kleuter- en lager onderwijs, in het dichtstbijzijnde atheneum en tenslotte in de universiteitsaula.

Toen (eindelijk) de tijd en de geest rijp waren voor een deftige carrière, tekende ik mijn eerste bediendencontract.

Puur toevallig (of was het lot me goedgezind?) belandde ik in een kantoor van een internationaal vermaard voedingsbedrijf. Op de deur kleefde een plaatje met daarop mijn naam en functie: René Binnemans, Product Manager.

Dat sacrale moment in mijn leven doet in mij een passie ontwaken voor ‘iets’ dat ik tot dan alleen als een levensnoodzaak heb ervaren: voeding.

‘Voeding’ is voortaan niet alleen meer iets dat achtereenvolgens geproduceerd, verpakt, gemerkt, gepromoot en opgegeten wordt. Het wordt veel meer dan dat, althans in mijn beleving.

Voeding gaat immers ook over eetgewoonten, over natuur en cultuur. Voeding drukt haar stempel op het sociale leven, vandaag misschien wel meer dan ooit tevoren.

De fire inside gaat nog heviger branden wanneer ik na ongeveer 15 beroepsjaren bewust de scène van internationale voedingsbedrijven ruil voor dat van meer kleinschalige  werkgevers.

Vooral het verkleinen van de zowel imaginaire als reële afstand tussen mijn bureelstoel en de plaats waar ‘mijn’ producten aan man of vrouw worden gebracht (de winkelvloer dus), opent de weg naar nieuwe inzichten en initiatieven.

Niet alles wat ik sindsdien heb uitgespookt binnen de grenzen van mijn carrière, is geëindigd in euforie. Gelukkig maar want ook mislukkingen blijken nu en dan een positief kantje te hebben.

Wel een constante wordt mijn respect voor de kleine ondernemers die investeren in de toekomst van hun eigen zaak. In mijn geval zijn dat de zelfstandige gespecialiseerde voedingszaken (tegenwoordig noem ik ze culishops).

Dat respect geldt niet alleen voor hun financiële en materiële inspanningen, maar ook en vooral voor hun passie, hun vakmanschap, hun klantvriendelijkheid, hun doorzettingsvermogen.